Deraza ortidagi dunyo
O‘tirib olib derazadan tashqariga qaragan kishi imoratlarning tomlari, daraxtlarning shoxlari, osmonning bir cheti, yerga qoziqday qoqilgan simyog‘och ustunlari, ularga osilib olgan elektr simlari, ba’zida qanot qoqib uchib o‘tgan qushlarni ko‘rishi mumkin. Oynai jahonni hisobga olmaganda, butun boshli dunyodan atigi shulargina ko‘zga tashlanadi, xolos.
Derazadan tashqarida esa biz shu paytgacha chopib-chopib ishga, bozorga, qavmi-qarindoshnikiga borgan ko‘chalar mung‘ayib qolgan. Mashinalar bir zum bo‘lsin tinim bilmay qatnagan asfalt yo‘llar sanjoblashgan. Odamlar bir-biri bilan masofa saqlagan, farzandi yo nabirasidan telefonda hol-ahvol so‘ragan, aka-ukasini sog‘insa-da borishga istihola qilgan, masofadan ishlayotgan xodimlar ishdagi hamkasblariga kuch-quvvat, sog‘lik tilagan, ularni qo‘msagan, sog‘ingan.
Garchi bularning hammasi vaqtinchalik tadbir bo‘lsa-da, bunday kunlarning har daqiqasi saboq, sinov. Har bir kishi uchun, har bir xalq uchun sinov. Ehtimol, bu xatolarimizni to‘g‘rilab olish uchun imkondir ham. Kimdir bu sinovni qabul qilyapti, tartiblarga amal qilyapti. Eng bexavotir joy har kimning uyi ekanini his etyapti. Aksincha yo‘l tutayotganlar ham bor.
Ana shunday sinovli kunlarda uyidagi eng tansiq narsalarini mehmoniga ilingan saxiy xalqimizning asl farzandlari yuzaga chiqayapti, homiy degan nom ostida himmat ko‘rsatishyapti. Sinovli kunlarda el bir-birini suyayapti. Tadbirkorlar, fermerlar, fuqarolar oziq-ovqat mahsulotlari, tibbiy niqoblar, antiseptik vositalar tarqatishyapti. Ibrat bo‘lishyapti.
Har na bo‘lganda ham koronavirus deganlari biz ungacha yashagan kunlarimizning qadrini ko‘rsatib berdi. Hayotimiz naqadar go‘zal, osoyishta, naqadar erkin, tinch bo‘lgan ekan. Yashayotgan har bir kunimiz uchun shukur degan so‘zni aytishga tilimiz aylanmagani uchun xijolatga soldi. Olamga derazadan qarashning qanchalar azobligini ko‘rsatib qo‘ydi.
Tibbiyot xodimlarini aytmaysizmi? Biz ular haqida nimalar demadik? Hatto qo‘l ko‘tarishgacha bordik. Aslida guruch ichidagi kurmak qaysi bir sohada yo‘q. Ammo eng og‘ir damda ular qahramonlik ko‘rsatishyapti. Prezidentimiz ularni misoli jang maydonida ishlashyapti, deb aytdilar. Qo‘llarimiz duoda, Allohdan panoh so‘rab, avvalo Xudo deb hamma ulardan najot kutyapti, umid qilyapti.
Rivoyat qilishlaricha, Hazrat Sulaymonning uzuklarida: “Bu dunyoda hamma narsa o‘tkinchi”, degan so‘zlar o‘yib yozilgan ekan. Eng qayg‘uli damlarida shu hikmat u kishiga taskin bergan.
Inson ham dunyoga derazadan qarab qolmaydi, bu kunlar albatta o‘tadi. O‘shanda faqat tani sihatlik va xotirjamlik, bexavotir yashash, bir-birimiz bilan erkin muloqot qilish, istagan joyga bamaylixotir borish naqadar katta baxt ekanini his eta olsak bo‘lgani.
Bugun esa uyda eng yaxshi hamroh – kitob. Uyda qoling va kitob o‘qing.
Lola O‘ROQOVA
