Дераза ортидаги дунё
Ўтириб олиб деразадан ташқарига қараган киши иморатларнинг томлари, дарахтларнинг шохлари, осмоннинг бир чети, ерга қозиқдай қоқилган симёғоч устунлари, уларга осилиб олган электр симлари, баъзида қанот қоқиб учиб ўтган қушларни кўриши мумкин. Ойнаи жаҳонни ҳисобга олмаганда, бутун бошли дунёдан атиги шуларгина кўзга ташланади, холос.
Деразадан ташқарида эса биз шу пайтгача чопиб-чопиб ишга, бозорга, қавми-қариндошникига борган кўчалар мунғайиб қолган. Машиналар бир зум бўлсин тиним билмай қатнаган асфальт йўллар санжоблашган. Одамлар бир-бири билан масофа сақлаган, фарзанди ё набирасидан телефонда ҳол-аҳвол сўраган, ака-укасини соғинса-да боришга истиҳола қилган, масофадан ишлаётган ходимлар ишдаги ҳамкасбларига куч-қувват, соғлик тилаган, уларни қўмсаган, соғинган.
Гарчи буларнинг ҳаммаси вақтинчалик тадбир бўлса-да, бундай кунларнинг ҳар дақиқаси сабоқ, синов. Ҳар бир киши учун, ҳар бир халқ учун синов. Эҳтимол, бу хатоларимизни тўғрилаб олиш учун имкондир ҳам. Кимдир бу синовни қабул қиляпти, тартибларга амал қиляпти. Энг бехавотир жой ҳар кимнинг уйи эканини ҳис этяпти. Аксинча йўл тутаётганлар ҳам бор.
Ана шундай синовли кунларда уйидаги энг тансиқ нарсаларини меҳмонига илинган сахий халқимизнинг асл фарзандлари юзага чиқаяпти, ҳомий деган ном остида ҳиммат кўрсатишяпти. Синовли кунларда эл бир-бирини суяяпти. Тадбиркорлар, фермерлар, фуқаролар озиқ-овқат маҳсулотлари, тиббий ниқоблар, антисептик воситалар тарқатишяпти. Ибрат бўлишяпти.
Ҳар на бўлганда ҳам коронавирус деганлари биз унгача яшаган кунларимизнинг қадрини кўрсатиб берди. Ҳаётимиз нақадар гўзал, осойишта, нақадар эркин, тинч бўлган экан. Яшаётган ҳар бир кунимиз учун шукур деган сўзни айтишга тилимиз айланмагани учун хижолатга солди. Оламга деразадан қарашнинг қанчалар азоблигини кўрсатиб қўйди.
Тиббиёт ходимларини айтмайсизми? Биз улар ҳақида нималар демадик? Ҳатто қўл кўтаришгача бордик. Аслида гуруч ичидаги курмак қайси бир соҳада йўқ. Аммо энг оғир дамда улар қаҳрамонлик кўрсатишяпти. Президентимиз уларни мисоли жанг майдонида ишлашяпти, деб айтдилар. Қўлларимиз дуода, Аллоҳдан паноҳ сўраб, аввало Худо деб ҳамма улардан нажот кутяпти, умид қиляпти.
Ривоят қилишларича, Ҳазрат Сулаймоннинг узукларида: “Бу дунёда ҳамма нарса ўткинчи”, деган сўзлар ўйиб ёзилган экан. Энг қайғули дамларида шу ҳикмат у кишига таскин берган.
Инсон ҳам дунёга деразадан қараб қолмайди, бу кунлар албатта ўтади. Ўшанда фақат тани сиҳатлик ва хотиржамлик, бехавотир яшаш, бир-биримиз билан эркин мулоқот қилиш, истаган жойга бамайлихотир бориш нақадар катта бахт эканини ҳис эта олсак бўлгани.
Бугун эса уйда энг яхши ҳамроҳ – китоб. Уйда қолинг ва китоб ўқинг.
Лола ЎРОҚОВА
