ВАФО ВАСАДОҚАТ КУЙЧИСИ
Ўзбек адабиётининг йирик намоёндаси Зулфияхоним шеъриятида буюк эрк, буюк бахт, вафо мавзулари билан бир қаторда ватанпарварлик, она табиатнинг моҳирона чизгилари, она тупроқ қўшиқлари, оналик фахрияларига кенг ўрин берилган. У кўклам жарчиси, тонг куйчиси бутун ҳаётини, билимини шеъриятга бағишлаган. Фарзанд камолини дилдан тилаган онаизор кечинмаларини ҳаққоний тасвирлаган шоиранинг шеърларида ёш авлоднинг соғлом, етук ва комил инсон сифатида вояга етишига кенг ўрин берилган. Зулфияхоним қалби пок, меҳридарё аёл, вафодор ёр, севимли бека сифатида ўзбек хотин-қизларининг ёрқин тимсоли. Эл севган шоиранинг жарангдор овози, жўшқин шеърлари ҳамон ўқувчи қалбини ҳаяжонга тўлдириб янграб турибди.
ФАРЗАНД
Нега севмай, эркалаб ўпмай,
Нечун демай уни ҳаётим?
Нега демай кўзимнинг нури,
Сўзлаганда қандим, новвотим?
Ширин экан фарзанд, у билан
Оилага кирар экан жон.
Кўзи кўзга тушиши билан
Меҳри болқир экан бепоён.
Иқбол бўлиб кўзинг олдида,
Кундан кунга топаркан камол,
Не бахт, тоза ҳаёт боғингда
Ўсса тоза, бебаҳо ниҳол.
У бор ерда қайғу ва ҳасрат
Ҳаётингга бегона экан.
Қани айтинг, фарзанддан қиммат
Бу дунёда нима бор экан?
О…фарзандим, кўзим нурисан,
Менга сендай бўла олур ким?
Сен ҳаётим, сени кўраркан,
Дилда беҳад жўшади меҳрим.
Қора кўзларингга қарайман,
Унда борлиқ бўлар намоён.
Менинг бахтим ёрқин, бетумон
Жилваланиб кўринар аён.
Ширин сўзинг, чексиз меҳринг бор,
Қилиғингда бир олам ором.
Сен билан дил чиройли гулзор,
Қўшиғимга туганмас илҳом.
Сен ўс – соғлом, беқайғу, эркам,
Муҳаббатим бошингга соя,
Мен бахтиёр алла айтайин,
Қўшиқларим кўп, бениҳоя.
Кўз ёш нима, сен билма зинҳор,
Сенга порлоқ тилайман иқбол,
Бу дунёда на яхшики бор
Сенга, қўзим, сенга бўлсин, ол!
Зулфия
