“Afandining gapi to‘g‘ri…”
Kompaniyadagilar “ob-havochi”mas
Afandining telefoni jiringladi. Kelgan xatni o‘qib bo‘lgach, u xotiniga aytdi:
– “Toqqa chiqaylik, toqqa chiqaylik deysan”, mana, shu oyning 24-29 sanalarida tog‘li hududlarda qor ko‘chishi mumkin ekan.
– E, dadasi, qiziq-qiziq gaplarni aytasiz-a?! Bugun sana o‘ttizinchi-ku!
– E, o‘rgildim sendan. Mobil kompaniyadagilar “ob-havo”chimidiki, ma’lumotni vaqtida yetkazib bersa!?
Saxiyligimni bilib qo‘ysin
Dasturxonga palovxonto‘ra tortilgandi hamki, eshik taqilladi.
– Jim, televizorni o‘chir, – dedi afandi ko‘rsatgich barmog‘ini labiga bosib. – Hoyna-hoy, qo‘shni qarzini so‘rab chiqqandir.
– Hovlining emas, xonaning eshigi taqillayaptiku, dadasi, – dedi xotini hayratomuz ohangda.
Bu gapdan qaddini g‘oz qilgancha, afandi xotiniga baqirdi:
– Odam faqat o‘zi yemay bundoq boshqalarga ham ul-bul ulashib turishi kerak. Bor, eshakning yemini ber. U ham saxiyligimni bilib qo‘ysin!
Qulog‘i tom bitib qopti
O‘choq boshida kuymalanib yotgan xotiniga Afandi hasratini to‘kdi.
– Eshmatning o‘g‘lini aytaman-da! Yosh holidan qulog‘i tom bitib qopti.
– Yo‘g‘-e, baqirtirib qo‘shiq eshitishidan bir balosi borligini sezgandim-a, – dedi xotini boshini sarak-sarak qilib. – Yoshgina bola… Do‘xtirlarga ko‘rinsa bo‘lmasmikan-a!
– Ko‘ringan shekilli. Ixchamgina, zamonaviy apparatidan o‘rnatib olgan. Ammo ta’sir qilmabdi. Ko‘p qo‘shiq eshitgani uchun miyasiga o‘rnashib qolgan. Yaqiniga borsam, qulog‘idan musiqa ovozi yangrayapti.
Bu yerda to‘xtash mumkinmas
– Afandi yangi Matizida xotini bilan shaharga otlandi. Mahalla guzari oldidan to‘xtamay o‘tib ketdi.
– Dadasi, guzar oldida to‘xtamay chakki qildingiz-da. Do‘stlaringiz, qolaversa oqsoqol ham bor ekan. Endi nima deyishadi?!
– Shu, ayol kishi jim o‘tirsa-da. Yo‘l patrul xizmati xodimlariga hujjatimni topshirib, kulguga qolishimni xohlaysanmi?
– E, qishloqning o‘rtasida ular nima qiladi? – dedi Afandining xotini ranjigannamo ohangda.
– Bormi, yo‘qmi, qoidaga rioya etish kerak. Oqsoqolda ham, do‘stlarimda ham mashina yo‘q. U yerda to‘xtash mumkin emasligini ular bilishmaydi.
Dadam faqat sizni bilarkan, de
– Dada, tovuq oldin paydo bo‘lganmi, tuxum, – Afandidan so‘radi o‘g‘li.
– Qaydam, men tug‘ilganda ikkisi ham bor edi. Yaxshisi, o‘qituvchingdan so‘rab ko‘r.
– O‘qituvchim “Otangdan so‘ra, u Afandi. Har baloni biladi”, dedi.
– Yo‘g‘-e, shunday dedimi?! Unda o‘qituvchingga dadam faqat sizni bilarkan, deb qo‘y.
Mahorat ham shunchalik bo‘ladimi?!
– Dadasi, dadasi, – dedi darvozadan kirish bilan Afandining xotini bo‘g‘ziga tiqilgan nafasini ichiga yutib. – “Kimsan Abdirayimday mashhur hofiz she’rimni qo‘shiq qildi”, degandingiz. Bundan yigirma yil oldin chiqqan kitobda o‘sha she’r bor ekan.
– Qani, menga ber-chi! Voy ablahlarey. Ular shunchalik mahoratli bo‘lib ketishibdiki, o‘sha paytda ko‘nglimdan o‘tkazganimni shartta o‘g‘irlab, kitobga ham chiqarishgan ekan. Shuni aytadilar-da, bugungi ishni ertaga qo‘yma, deb.
Bahodir BAHROM
