ШИРИНСЎЗЛИК ОИЛАВИЙ МУНОСАБАТЛАРНИ МУСТАҲКАМЛАЙДИ
Иш вақтим тугаб энди кетишга чоғланиб тургандим, остонада бир қиз кўринди:
– Ассалому алайкум, кетаяпсизми, – сўради қиз.
– Ҳа, кетаяпман, – деб стол устидаги қоғозларимни тартибга келтирарканман. У ёнимга келди.
– Илтимос, шошмай туринг. Сизда гапим бор.
– Шунчалик шошилинчми? – сўрадим.
– Ҳа, бугун сизга айтишим керак, – деди у.
– Майли, қани ўтирингчи, деб диққатимни унга қаратдим. Сўнг нечанчи синфда ўқиши ва исми-шарифини сўрадим.
– 5-синфда, – дея жавоб берди қиз жуда маъюс ҳолда.
– Хўш, қулоғим сизда Наврўза нима бўлди?
У менга тикилиб жим ўтирарди. Мен яна сўрадим: кимдир сизни хафа қилдими?
– Йўқ, ойим ва дадам ҳақида гапирмоқчийдим. Нима қилсам улар ҳеч қачон уришишмайди, – деди у.
– Баъзида катталар шунақа уришиб туришади. Ахир ҳаёт фақат хурсандчиликдан иборат эмас-ку. Сиз бунга эътибор бермаслигингиз керак.
– Мен уларнинг ажрашиб кетишидан қўрқаман, – деди у ерга қараб.
– Нима, улар кеча ҳам жанжаллашдими? – деб сўрадим.
– Ҳа! – деганича кичик суҳбатдошим бошини эгди.
– Сиз ўша вақт нима қилдингиз, – деб сўрадим.
– Дадажон, ойижон бўлди бошқа уришманглар, – десам, улар сен бор дарсингни қил, – дейишди.
– Хўш, кейинчи? – деб сўрадим.
– Дарс қилишга ҳаракат қилдим, аммо уларнинг овозлари эшитилиб турса, ҳеч нарса миямга кирмайди, – дея хўрсинди қиз.
– Ота-онангизни чақиртирсам келишадими?
– Йўқ, улар келишмайди. Кейин улар сизга айтганимни билишларини ҳам хоҳламасдим.
– Лекин ота-онанг билан суҳбатлашсам яхшироқ бўларди, – дедим.
– Улар барибир келишмайди. Сиз менга нима қилишимни айтсангиз бўлди.
Сиз фақатгина яхши фарзанд бўлиб уларга ёрдам беришингиз мумкин. Онангизнинг кўнглини кўтаринг. У ёлғиз эмаслигини ҳис қилсин, – деб Наврўзага қараб бироз ўйланиб қолдим. Қизнинг кўзларига қараб, улардан шуни уқиш мумкин эдики, гўё, у мендан бир мўъжиза кутар эди. Афсуски, у кутган мўъжизани мен содир этолмасдим.
– Наврўза, сиз ойингизга дадангиз йўқлигида, дадангизга эса ойингиз йўқлигида сизларни ажрашиб кетишингиздан қўрқаман, деб айтиб кўринг. Улар сизнинг хавотир олаётганингизни билишсин. Нима бўлган тақдирда ҳам ота-онангнинг ўртасида бўлаётган ишларга аралашишга ҳаққингиз йўқлигини эсингиздан чиқарманг.
– Хўп, – деди қиз.
– Наврўза, сиз хавотир олманг. Улар ажрашишмайди. Ҳаммаси яхши бўлади, – деб уни эшиккача кузатиб қўйдим. Сўнг мен ҳам нарсаларимни йиғиштириб мактабдан чиқдим. Кетаётиб бу ўқувчи қиз ва унинг ота-онаси ҳақидаги ўй-хаёллар мени тарк этмади.
Биз катталар ўзаро уруш-жанжалларимиз фарзандларимизга қанчалик салбий таъсир кўрсатишини ва уларнинг мурғак руҳиятини яралаётганини ўйламаймиз. Халқимизда “Бир кунлик уруш, қирқ кунлик баракани кўтаради” деган мақол бор. Тинчлик-хотиржамлик ҳукм сурган хонадонда эса фарзандлар соғлом руҳиятли бўлиб вояга етадилар.
Матлуба ТАГАЕВА,
пойтахтимиздаги 125-умумтаълим мактаб психологи
