Адашган мактуб
Мен 4-синфда ўқийман. Акам 6-синф. Уни ҳамма тўполончи, дейди. Лекин уларнинг ҳеч бири акамнинг меҳрибонлигини билмайди. Онамга асло оғир кўтартирмайди. Менга эса, қиз бола ўзини эҳтиёт қилиши керак, дейди катталардек.
Акамнинг синфида ота-оналар мажлиси бўлса, онам кўзига ёш олади:
– Яна бошимни эгиб ўтираманми?
Акам индамайди.
– Айт, бошқа болалардан ниманг кам?!.. Яхши ўқисанг, одобли бўлсанг деб орзу қиламан, – онам қўлининг устига бошини қўйиб жим қолди. Йиғилишга бормади. Эртаси куни эди. Одатдагидек акамнинг синф раҳбари Гулзуҳра опа мени чақирди.
– Ойинг билан қўшнинглар Нурбекнинг онаси мажлисга келмади, – деди. – Мана бу хат онангга, буниси Нурбекнинг ойисига! Шахсан ўзларига бер, – улар шошганча дафтарлар солинган чиройли сумкасини кўтариб синфдан чиқиб кетди.
Гўё хаёлимга шамол қамалиб қолганга ўхшарди. Хатни олиб борсам, онамнинг кайфияти қандай бўлади? Унда нималар ёзилган экан? Бўш синф хонасига кириб Нурбекнинг ойисига ёзилган хатни очдим: “Ўғлингизнинг ўқиши кун сайин ўзгаряпти. Бу кетишда аълочилар сафидан жой олиши турган гап. Синфдошлари билан муносабатига ҳамманинг ҳаваси келади. Сиздан илтимосим агар ўғлингиз хорижий тил ўрганишга ҳам астойдил киришса, келажакда ўз йўлини топиб кетишига жуда-жуда ишонаман…”
Юрагим уриб кетди. Қанийди менинг ойимга ҳам шундай хат ёзган бўлса. Ойимга деб берилган мактубни очдим-у… ёпдим. Хаёлимга келган фикрдан қувониб кетдим. Нурбекнинг ойисига берилган хатни чиройли қилиб кўчирдим. Ойимга берилган хатни майда-майда бўлакларга бўлиб яширдим. Ва ўзим ёзган хатни қўшнимизга олиб кириб бердим. Устознинг хатини эса ойимга тутқаздим. Уларнинг ёнида ўтирган акам эндигина овқатга қўл урган экан. Менга бир қаради-да, овқатдан қўлини тортди.
– Яна нима шикоят экан? – ойим бир зум хатни очмай ўйланиб турди. Кейин, – устозингни гапларини қулоқларинг билан эшит, – деб овоз чиқариб ўқий бошлади. – Кўзларимга ишонмайман, – деди онам. Акам бир менга, бир онамга қарарди. Онам акамни бағрига босди-да, – мени кечир ўғлим. Сени шунчалик ўзгарганингни сезмаганимни қара, – деди.
Акам хонасига кириб кетди. Алламаҳалгача хонасининг чироғи ўчмади. Бу ҳол ҳар куни такрорланадиган бўлди. Гулзуҳра опа мени кўриб акангдан хурсандман, деди. Ойимнинг қувончини кўрсангиз эди. Ўқув йили якунланаётганда кутилмаган воқеа бўлди. Акам яхши ўқиганлиги учун фахрий ёрлиқ билан тақдирланган эди. Яна инглизча, русча луғатлар ҳам совға қилишибди.
Мен яширган хат бўлакларини янаям майдалаб соча бошладим.
Гулчеҳра ШОМАЛИКОВА
