“Афандининг гапи тўғри…”

Компаниядагилар “об-ҳавочи”мас

Афандининг телефони жиринглади. Келган хатни ўқиб бўлгач, у хотинига айтди:

– “Тоққа чиқайлик, тоққа чиқайлик дейсан”, мана, шу ойнинг 24-29 саналарида тоғли ҳудудларда қор кўчиши мумкин экан.

– Э, дадаси, қизиқ-қизиқ гапларни айтасиз-а?! Бугун сана ўттизинчи-ку!

– Э, ўргилдим сендан. Мобиль компаниядагилар “об-ҳаво”чимидики, маълумотни вақтида етказиб берса!?

Сахийлигимни билиб қўйсин

Дастурхонга паловхонтўра тортилганди ҳамки, эшик тақиллади.

– Жим, телевизорни ўчир, – деди афанди кўрсатгич бармоғини лабига босиб. – Ҳойна-ҳой, қўшни қарзини сўраб чиққандир.

– Ҳовлининг эмас, хонанинг эшиги тақиллаяптику, дадаси, – деди хотини ҳайратомуз оҳангда.

Бу гапдан қаддини ғоз қилганча, афанди хотинига бақирди:

– Одам фақат ўзи емай бундоқ бошқаларга ҳам ул-бул улашиб туриши керак. Бор, эшакнинг емини бер. У ҳам сахийлигимни билиб қўйсин!

Қулоғи том битиб қопти

Ўчоқ бошида куймаланиб ётган хотинига Афанди ҳасратини тўкди.

– Эшматнинг ўғлини айтаман-да! Ёш ҳолидан қулоғи том битиб қопти.

– Йўғ-е, бақиртириб қўшиқ эшитишидан бир балоси борлигини сезгандим-а, – деди хотини бошини сарак-сарак қилиб. – Ёшгина бола… Дўхтирларга кўринса бўлмасмикан-а!

– Кўринган шекилли. Ихчамгина, замонавий аппаратидан ўрнатиб олган. Аммо таъсир қилмабди. Кўп қўшиқ эшитгани учун миясига ўрнашиб қолган. Яқинига борсам, қулоғидан мусиқа овози янграяпти.

Бу ерда тўхташ мумкинмас

Афанди янги Матизида хотини билан шаҳарга отланди. Маҳалла гузари олдидан тўхтамай ўтиб кетди.

– Дадаси, гузар олдида тўхтамай чакки қилдингиз-да. Дўстларингиз, қолаверса оқсоқол ҳам бор экан. Энди нима дейишади?!

– Шу, аёл киши жим ўтирса-да. Йўл патрул хизмати ходимларига ҳужжатимни топшириб, кулгуга қолишимни хоҳлайсанми?

– Э, қишлоқнинг ўртасида улар нима қилади? – деди Афандининг хотини ранжиганнамо оҳангда.

– Борми, йўқми, қоидага риоя этиш керак. Оқсоқолда ҳам, дўстларимда ҳам машина йўқ. У ерда тўхташ мумкин эмаслигини улар билишмайди.

Дадам фақат сизни биларкан, де

– Дада, товуқ олдин пайдо бўлганми, тухум, – Афандидан сўради ўғли.

– Қайдам, мен туғилганда иккиси ҳам бор эди. Яхшиси, ўқитувчингдан сўраб кўр.

– Ўқитувчим “Отангдан сўра, у Афанди. Ҳар балони билади”, деди.

– Йўғ-е, шундай дедими?! Унда ўқитувчингга дадам фақат сизни биларкан, деб қўй.

Яна ўқинг:  ЮКСАЛИШ ПИЛЛАПОЯЛАРИДА

Маҳорат ҳам шунчалик бўладими?!

– Дадаси, дадаси, – деди дарвозадан кириш билан Афандининг хотини бўғзига тиқилган нафасини ичига ютиб. – “Кимсан Абдирайимдай машҳур ҳофиз шеъримни қўшиқ қилди”, дегандингиз. Бундан йигирма йил олдин чиққан китобда ўша шеър бор экан.

– Қани, менга бер-чи! Вой аблаҳларей. Улар шунчалик маҳоратли бўлиб кетишибдики, ўша пайтда кўнглимдан ўтказганимни шартта ўғирлаб, китобга ҳам чиқаришган экан. Шуни айтадилар-да, бугунги ишни эртага қўйма, деб.

Баҳодир БАҲРОМ

Читайте также:

Добавить комментарий

Ваш адрес email не будет опубликован. Обязательные поля помечены *

Сообщить об опечатке

Текст, который будет отправлен нашим редакторам: